Koncepcja osobistego przewodnika Duszy wywodzi się z platońskiej idei, że każdy człowiek przychodzi na świat wezwany. Przed narodzeniem otrzymuje osobistego dajmona, po to by Dusza mogła na ziemi podążać ścieżką swojego powołania. Dusza i jej przewodnik – dajmon tworzą jedność. Niestety po narodzinach zapominamy o tym.  W psychologii C.G. Junga dajmon to archetyp naszego wewnętrznego geniusza, który przemawia głosem naszej intuicji. Dajmon kieruje naszymi działaniami, nieuświadomionymi pasjami i motywacjami, szepcze pomysły, inspiruje nas. J. Hillman, uczeń C. J Junga, opisuje dajmona jako przeznaczenie Duszy, jej hegemona i hegemona całego życia człowieka. Różne kultury i tradycje duchowe różnie nazywają osobistego przewodnika Duszy. Rzymianie mówią o nim  genius, chrześcijanie nazywają go aniołem stróżem, a w tradycji szamańskiej jego odpowiednikiem jest duch opiekuńczy, duch przewodnik.

W świecie uzgodnionej rzeczywistości Dajmon stara się sprowadzić nas na ścieżkę naszego powołania. Kieruje naszymi działaniami jako nasz wewnętrzny głos. Słuchając go kreujemy przestrzeń spotkań z naszą Duszą. Im bardziej go ignorujemy, tym głośniej przemawia przez ludzi i sytuacje: odrzucone projekty, nieudane związki, itp.

W światach poza uzgodnioną rzeczywistością pojawia się w postaci, która najlepiej odzwierciedla nasze duchowe jakości: dzikie zwierzę, roślina, drzewo lub żywioł. Bywa, że przybiera ludzką postać, albo widzimy go jako postać zmiennokształtną lub złożoną z wielu kształtów (np. konio-wilko-jastrząb). Nie tylko towarzyszy nam w podróżach, lecz także jest naszym przewodnikiem po duchowych światach, a kiedy trzeba opiekunem. Zna geografię duchowych światów, bo jest ich częścią. Działając w połączeniu z nim działamy w jedności z naszą Duszą. Słuchając go w kolejnych podróżach, jednocześnie rozwijamy i pogłębiamy zaufanie do swojej intuicji, odkrywamy i wzmacniamy swoją wewnętrzną mądrość.